viernes, 28 de noviembre de 2014

Concentraciones de apoyo a presos

Pequeñas concentraciones en apoyo de las reivindicaciones tradicionales del Colectivo de presos independentistas gallegos (CPIG):


1- Reconhecimento da sua condiçom de prisioneiras/os políticas/os.

2- Fim da política de dispersom penitenciária.

3- Reagrupamento dos membros do coletivo numha prisom em território galego.

4- Cessamento do regime de reclusom nos centros de menores.

5- Melhora geral das condiçons de vida nas prisóns.


viernes, 14 de noviembre de 2014

Entrevista a Héctor Naya

Aparece en 'Tercera Información" una entrevista con Héctor Nayahttp://www.tercerainformacion.es/spip.php?article77008 ], acusado de pertenencia a "Resistencia Galega", por lo que tiene una petición fiscal de condena de 17 años de prisión. Actualmente se encuentra a la espera de sentencia, en libertad provisional.
He aquí un extracto de la entrevista:
Desde el primer momento mis derechos fueron vulnerados sistemáticamente tanto por la Guardia Civil como por la Audiencia Nacional y por Instituciones Penitenciarias. La aplicación de la ley anti-terrorista, que se ha denunciado ya tanto por la ONU como por la UE como ilegal, y que se aplica sin miramientos a cualquier “sospechoso”, vulnera prácticamente todos los derechos humanos. Desde mi detención en un bar de Vigo donde pasaba la noche con mis amigos, mi traslado a Madrid y la incomunicación durante 4 días sin poder ver un abogado ni informar a mi familia de mi situación (suerte que fui detenido ante testigos), mi ingreso y permanencia en prisión, que me llevó a conocer 6 prisiones distintas en 89 días bajo el régimen FIES-3.

Tras mi salida de prisión, las presiones mediáticas fueron constantes, sobre todo por parte del ABC, e incluso “funcionarios del ministerio del interior” me acosaron a mí y a gente cercana a mí para que “colaborase”, amenazándome a mí y a los míos con pruebas falsas o la creación de las mismas. Esto me ha costado problemas en trabajos y vivienda, y si no fuese por la solidaridad desinteresada de personas vinculadas o no políticamente a mí, me hubiese visto en una situación extrema de “exclusión social”... vamos, en la puta calle.

Jurídicamente, el proceso se ha alargado mas de 2 años, bajo medidas cautelares, donde a mis abogados se les ha negado la presentación de pruebas a mi favor, y a la fiscalía se le ha permitido hasta en el ultimo momento (incluido minutos antes del inicio del juicio oral) presentar supuestas pruebas en mi contra. Por otra parte el ministerio fiscal se ha dedicado a crear una trama con la colaboración de otro imputado en mi causa (al cual le han rebajado de 17 a 3 años la petición de prisión gracias a esto), para involucrarme a mí y a otras personas en el entramado “terrorista de Resistencia Galega”.

Tras presentarme al juicio y comprobar (como suponía ya que soy inocente y no dejaré de decirlo) que solo y únicamente tienen como prueba de cargo de mi participación en actos delictivos el testimonio de un co-imputado (con un obvio conflicto de intereses), a estas alturas, solo puedo decir que en todo momento he sentido indefensión jurídica; el respeto por los derechos individuales no es el fuerte del sistema judicial ni policial español.
(...)
La dispersión es otra forma de tortura... yo personalmente la sufrí en todo su esplendor, visitando en 3 meses, 6 cárceles fuera del territorio gallego. si le añadimos el régimen FIES como suele ser habitual, esto aumenta el desarraigo y aísla al preso del mundo exterior, ya que dificulta que te puedan visitar, además de las afinidades culturales con otros presos, y todo esto en mi caso, como en el de muchos otros, en prisión preventiva. Por otra parte, una familia que tenga que viajar 1500 km casi sin descanso para poder ver a su ser querido, se expone a mas que posibles accidentes. Desde que se implementaron estas medidas hace 25 años, 18 familiares de presos vascos y gallegos han muerto en las carreteras, además de un sinfín de accidentes no mortales. Por otra parte también implica un gasto económico desorbitado para las familias, en concreto con la suma de los 6 presos independentistas gallegos que están presos a día de hoy, sus familias y amigos se gastan una media de 4.700 € cada semana para poder visitarlos durante apenas 40 minutos con un cristal de por medio.
(...)
¿Ocurren acciones con explosivos en Galiza? Sí, negarlo sería mentir descaradamente, pero si me preguntas si esos actos están organizados, supeditados a una estructura jerárquica y a sus intereses “políticos”, pues no, no me lo trago por mucho que insistan desde las filas del PP y de la Delegación del Gobierno.
Al gobierno del PP les interesa un enemigo, que haya “terroristas”, y si ETA no está activa, ¿que mejor que crear de la nada una organización terrorista que no puede negar ni confirmar su existencia? Ya dicen ellos que existe y punto, ellos son la ley... El problema es que si eres un representante político y no te adhieres a su opinión anti-terrorista, pronto te tachan de terrorista a ti también. En este caso Manuel Beiras y Yolanda Díaz han tenido el valor de plantarle cara al PP negándose a condenar la existencia de un grupo terrorista que no creen que exista. El “Manifesto pola Resistencia Galega” que se dio a conocer en el 2005 no es como dice el Ministerio del Interior el primer comunicado de una organización si no un llamamiento ANONIMO a la resistencia activa. Si no nos alargásemos mucho, podría desmontarte uno por uno los argumentos del estado para la existencia de esta organización, pero la mejor prueba la tienes en la propia sociedad. Si le preguntas a cualquier gallego o gallega de a pié, sin vinculación política alguna, por el problema del terrorismo en Galiza, se reirá de la pregunta, por que aquí la gente no tiene esa sensación de conflicto armado como ocurría en Euskal Herria, que tanto le interesa al gobierno español, ni les preocupa demasiado que alguien le meta un petardazo a un cajero de Abanca (ex Novagalicia Banco); les preocupa mas que les devuelvan el dinero que Novagalicia les robó, o lo que van a comer (o no) al día siguiente, donde podrán trabajar sus hijos si nos quitan el mar, los astilleros, la ganadería y toda la industria “típica” de aquí de la cual vivía mucha gente, aunque si, siempre podemos abrir un bar y ser camareros o cocineros, pero no hay turistas ni borrachos para todos, etc...

domingo, 9 de noviembre de 2014

Aparece un Comité frente a la represión

Se da a conocer la existencia de un Comité de solidaridad con los "represaliados políticos" por medio de un manifiesto en el sitio web http://csrpcompostela.blogspot.com.es/. En el sitio web se incluye a Antom Santos Peres, Maria Osório Lopes y Roberto Rodríguez Fialhega.

MANIFESTO DO COMITÉ DE SOLIDARIEDADE COAS REPRESALIADAS POLÍTICAS

Atualmente estamos a viver umha escalada repressiva brutal que resposta ao crescimento  do descontento social por mor dumha medrança da desigualdade que está levando ao aumento da mobilizaçom social. Esta repressom enquadra-se dentro da situaçom atual de crise, mas nom é nada novo, só umha necessidade de qualquer Estado capitalista para conter as protestas do povo. 

Neste contexto de luita polos direitos e conquistas históricas das trabalhadoras, aparecem novas leis de terror como o projeto de nova Lei de Segurança Cidadá e o de reforma do Código Penal, que endurecem aínda mais o castigo contra todas aquelas que erguem a sua voz e luitam, estendendo a repressom a sectores da populaçom cada vez mais amplos. Tanto tem que for umha estudante, umha trabalhadora, umha parada ou umha imigrante; a brutalidade policial, as detençons... cada vez vam a pior.

Estas agressons sofrem-nas especialmente as pessoas presas. Assim, situamos o nosso projeto dentro dumha luita anti-carcerária e anti-repressiva amplas, pois nom damos a este Estado criminal a legitimidade para encerrar a ninguém, já que sabemos que a maior parte dos delitos nom existiriam sem desigualdades sociais, somando a isto que o que lhes espera a estas pessoas na prisom som umhas condiçons de vida inhumanas. Dentro desta luita ampla, centramos a nossa atividade na luita pola liberdade das quase 400 presas políticas do Estado espanhol, 15 delas galegas, dispersadas a centos e miles de quilómetros das suas famílias.

Mália existirem já plataformas e iniciativas solidárias e anti-repressivas, nós queremos construir um movimento solidário unitário e amplo, que supere as divisons e os sectarismos, ao igual que tratamos de vincular este com a luita geral contra a oligarquia financeira espanhola. Só assim poderemos lograr os nossos objetivos.


Por todo isto xorde o Comité de Solidariedade com as Retaliadas Políticas (CSRP), no que confluem pessoas de diversas sensiblidades políticas com o objetivo de trabalhar e atuar unidas de cara a difundir a solidariedade e fazer-lhe fronte à repressom.

O CSRP está aberto à colaboraçom com indivíduos e coletivos na causa solidária e anti-repressiva e prestaremos a nossa ajuda a toda aquela que estiver sofrento a repressom. No entanto, o Comité é independente e manterá-se separado orgânica e economicamente de qualquer organizaçom ou instituiçom, especialmente daquelas que forem cúmplices ou parte ativa na repressom.


O CSRP propom umha série de pontos mínimos para reinvindicar e polos quais luitaremos:

1. Amnistia! Liberdade para TODAS as presas políticas e sociais.
2. Derrogaçom de toda a legislaçom repressiva, como a Lei de Segurança Cidadá, a Lei Anti-terrorista, a Lei de Partidos, o regime FIES, etc.
3. Dissoluçom do tribunal político herdado do franquismo chamado Audiência Nacional.
4. Dissoluçom de todos os corpos repressivos do Estado.
5. Anulaçom de qualquer sançom administrativa ou penal por motivos políticos. 
6. Liberdades políticas e sindicais plenas para a classe obreira e o povo. Polo respeito às liberdades de expressom, associaçom, reuniom, greve e manifestaçom.
7. Supressom de todos os CIEs.
8. Julgamento dos responsáveis políticos, policiais e militares da repressom, torturas, crimes de Estado, etc.
9. Exigência ativa do respeito da dignidade de qualquer presa.

Contra a repressom, uniom e solidariedade!

Comité de Solidariedade com as Retaliadas Políticas (CSRP)

Compostela, novembro de 2014.

jueves, 6 de noviembre de 2014

Cacheos ilegales

Se da a conocer el auto 875/2014 de la Sección 1ª de la Sala de lo Penal de la Audiencia Nacional que resuelve un recurso de apelación frente a una decisión del Juzgado Central de Vigilancia Penitenciaria.
El auto declara nulos los registros corporales con desnudo íntegro al preso independentista Carlos Calvo, condenado el pasado mayo a 12 años de cárcel por los delitos de integración en banda terrorista y tenencia de explosivos.  En el auto se afirma que hubo "intromisión en el derecho a la intimidad corporal" de Calvo, quien acreditó 17 cacheos en algo más de dos años. 

El tribunal presidido por Grande-Marlaska censura que "las decisiones administrativas que acordaron en esas 17 ocasiones el cacheo con desnudo integral de la persona del señor Calvo Varela han de calificarse de arbitrarias por ausencia de justificación sobre su necesidad y proporcionalidad, por su carácter sistemático al afectar a un preso objeto de una intensa y permanente vigilancia y control, lo que aminoraba el pronóstico de riesgo".  El fallo indica que la resolución impugnada "venía a admitir una extraña práctica de motivación a posteriori del acto administrativo".
Al respecto, explica que los cacheos con desnudo integral eran "sistemáticos" según denunciaba el preso después de las comunicaciones íntimas y familiares. Los impresos del "funcionario interviniente", por su parte, argumentaban como motivo de la adopción del cacheo integral "la sospecha de que poseyera sustancias u objetos prohibidos, sin otra concreción".
"Decir que el control sobre el cuerpo del interno con desnudo íntegro se justifica en la sospecha de poseer sustancias u objetos prohibidos, en materia de derechos fundamentales, es equivalente a no decir nada", aseveran. Además, inciden en que Calvo es una persona "sometida al régimen de vida más estricto, destinado en el departamento de aislamiento, con cacheos corporales superficiales cada vez que salía y regresaba a la celda y con inspección y requisa diaria de ese habitáculo" .

Carlos Calvo lleva en prisión, en régimen de aislamiento, desde septiembre de 2012, cuando fue detenido en Vigo en el marco de una operación antiterrorista contra Resistencia Galega. Estudiante de filosofía y antropología y periodista de profesión, fue condenado pero su sentencia está recurrida ante el Tribunal Supremo y cuenta con voto particular de uno de los tres jueces del tribunal a favor de su absolución.


miércoles, 5 de noviembre de 2014

Detenciones en Santiago

Sobre las tres de la tarde es detenido en Santiago de Compostela el militante de Xeira M. Atanes. Poco después era detenido en el campus universitario de la ciudad un dirigente de Agir, Aarom Curbeira. Ambos fueron trasladados a dependencias policiales y luego a los Juzgados desde donde quedaron en libertad con cargos (lesiones y atentado a la autoridad) a última hora de la tarde.
Los jóvenes fueron interrogados por su participación en una protesta ocurrida en la Facultad de Matemáticas cuando el presidente de la Xunta, Nuñez Feijóo iba a dar una conferencia el pasado 23 de octubre.